Only in China

Inmiddels hebben we Lijiang verlaten, hebben we ook al Guilin en Yangshuo achter ons gelaten en zitten nu in een loft in Shanghai, onze laatste bestemming. Het reizen bevalt prima en het gaat voortreffelijk, al beginnen we de noodles wel een beetje zat te worden.

Er is dus veel gebeurd in een week. Om te beginnen in Lijiang. Dit is een heel mooi schilderachtig bergdorpje. Wij hadden een hotel in het oude centrum. Alle staartjes lopen in bochtjes en gaan berg op of af. Overal zitten treden in de ‘weg’, Dat geeft een heel idyllisch gevoel, maar niet op het moment dat we met de backpacks op een kilometer moesten klauteren om bij het hotel te komen. Op de locatie van dit hotel na, gaat het reizen/backpacken hier prima. Op zich is het vrij lastig dat bijna niemand Engels spreekt. Dus een kaartje regelen met een paar woorden en verder veel gebarentaal is lastig, maar het lukt goed. Bovendien zijn wij verassend goed in dit reizen. Alles wat we willen lukt in 1 keer, we kunnen alles vinden, alles regelen, dus we klagen niet! De tactiek van een aantal hotels is om een kennis te bellen die dan wel Engels spreekt. Zo wilden we in Yangshuo een boottocht doen op de Li rivier, maar nu blijkt dat je dit op verschillende plaatsen op de rivier dit kan doen. Wij probeerden het nog aan te wijzen op een kaart, maar het was toch niet duidelijk. Even later krijgen we een telefoon in ons handen gedrukt, zal wel iemand van het tourbureau zijn dachten we. Het meisje aan de andere kant sprak Engels, dus we waren al lang blij. Wij nog een keer uitgelegd wat we wilden. Toen besloot zij om naar ons hotel toe te komen. We waren bang dat ze dacht dat we nú die boottocht wilden doen, dus maar even afwachten hoe dat uit ging pakken. Maar gelukkig kwam ze alleen om te overleggen. Toen alles duidelijk was belde zij met een tourbureautje (denken we) en was het geregeld. Toen begrepen dat zij gewoon een vriendin was van het meisje achter de balie. Ze wilde graag met ons mee op de boottocht, omdat zij dat zelf ook nog nooit had gedaan. Prima, gezellig. Helaas kon ze op het laatste moment toch niet. In plaats daarvan zijn we ’s avonds na de bamboeboottocht op de Li rivier met haar uit eten gegaan. Het leuk om met iemand te kunnen praten over het leven in het land waar je op reis bent. Ze was 30 en werkt in de winkelstraat waar ook ons hotel was. Ze heeft twee banen, een in een bar en een als sjalenverkoper. Ze werkt 7 dagen per weekt, 12 uur per dag. Weer eens wat anders dan raamambtenaar. Ze heeft net een vriend, maar in China kies je als meisje niet alleen voor je vriend, maar ook voor zijn familie. Als ze gaan samenwonen, dan moet zij bij hem en zijn ouders gaan wonen. Een erg heftige stap voor haar. Haar vorige relatie is ook stukgelopen op zijn ouders, ze kon daar niet wennen. Daarnaast is de voor Chinese begrippen al erg oud om nog geen vriend te hebben, dus er is heel veel sociale druk op haar om zo snel mogelijk zich te settelen. Na zo’n avond beseffen we ons maar weer al te goed hoe blij we mogen zijn dat ons wiegje in Nederland heeft gestaan…

In Yangshuo hebben we, naast lekker gegeten met onze nieuwe vriendin, ook de meeste indrukwekkende show ooit gezien. Het is een lichtshow op de Li rivier, gechoreografeerd door dezelfde man die ook de opening van de Olympisch Spelen heeft geregisseerd. Doordat het op buiten is, zijn de karstgebergten op de achtergrond prachtig verlicht. Alles is zo groots en indrukwekkend, echt een aanrader. Het is het grootste natuurlijke podium ter wereld. Only in China. Er kunnen 2500 mensen in het publiek, en dit is bijna altijd uitverkocht. Zo’n grote organisatie en wij kopen kaartjes bij een 13-jarig jongetje op een klein bureautje. We krijgen een overgetrokken carbonpapiertje mee wat bijna niet meer leesbaar is. Dit is het toegangsbewijs volgens hem. Dat zal dan wel. Wij naar de show, en voor de hekken staan allemaal mannetjes met bordjes. Opeens staan wij bij bordje 77, zal wel goed zijn. Daar staat een man met een half A4’tje met daarop allemaal gegevens. We weten niet wat het geweest kan zijn. Hij neemt op carbonpapiertje in, en we krijgen een soort post-it mee waarop hij iets onleesbaars heeft geschreven. We lopen met de meute mee. We moeten even wachten en tien minuten later wordt de post-it vervangen door een kaartje wat ook echt op een toegangskaartje lijkt. Slecht voor te stellen dat dit de meeste efficiënte manier is om twee keer per avond (!) 2500 mensen je ‘theater’ in te krijgen. Maar het werkt, de show was adembenemend, dus ik zeg niks meer aan doen.

We blijven ons verbazen hoe China een land van uitersten is. Zo hebben we zwerver 2.0 gezien; iemand heeft midden op een drukke straat met stokjes, bosjes, kranten en wat kleding een soort mini huisje gemaakt. Een paar weken later komen we in Yangshuo zwerver 0.0 tegen; een man die letterlijk dubbelgevouwen loopt te bedelen. Hij kan niet meer rechtop staan, hij loopt met zijn neus tegen zijn knieën aan.

Een andere ontwikkeling is toilet 2.0. In het panda research center hebben ze wc’s met verwarming in de bril. Je kan de bril laten trillen, sproeien op drie manieren, noem maar op. We hebben nog nooit zo lang op de wc gezeten. Ze zijn daarentegen nog nooit zo snel de wc uitgerend op het busstation in Xingping. Inmiddels zijn we wel gewend aan hurktoiletten, maar dit was echt toilet 0.0. De mannen en vrouwen waren we gescheiden, maar het zag er hetzelfde uit. Er was binnen geen verlichting en er waren geen hokjes. Er liep door de ruimte 1 grote goot, daarboven moest je dan hangen. Je was gescheiden van je buurvrouw/-man door een muurtje van een meter, er was geen deur. Er liep constant een klein beetje water door het gootje, maar je kon niet doorspoelen ofzo. Dat maakt het er allemaal niet frisser op. Nog nooit zo lang getwijfeld of we echt wel moesten plassen. Only in China