Veilige aankomst niet gegarandeerd

Inmiddels hebben we Delhi achter ons gelaten en hebben we 5 dagen doorgebracht in Leh, in het noorden van India, in de deelstaat Jammu en Kashmir. Leh ligt op 3500 meter tussen de bergen en heeft een van de hoogste passagiersvliegvelden ter wereld, het schijnt dat alleen ervaren piloten daar mogen landen en vanwege de wind vanuit de bergen landen en vertrekken alle vluchten in de ochtend. De vlucht vanuit Delhi ging prima, maar bij het uitstappen voelde je het verschil in hoogte al. De temperatuur was lager en de lucht bevat minder zuurstof, dus na de vier trappen bij het hotel waren we standaard buiten adem. Leh is op 3500 meter één van de hoogstgelegen steden ter wereld. Daarom heerst er een klimaat van extremen, 's winters kan de temperatuur ver beneden de -30°C zakken terwijl 's zomers temperaturen boven de 40°C niet ongewoon zijn. Op het moment dat wij daar waren was het zo rond de 17 graden en dus vrij fris.

Wat we ons vooraf niet gerealiseerd hadden is dat er in verband met constante dreiging van terrorisme in die omgeving geen dekking voor buitenlandse mobiele telefoons was. De dreiging van aanslagen, bijvoorbeeld met een bom gekoppeld met een mobiele telefoon, is in verband met de constante spanningen tussen Pakistan en India al jaren groot. Daar kwam nog bij dat er door een grote overstroming verderop in Kashmir (waarbij ruim 400 mensen zijn omgekomen) een aantal dorpen waren weggespoeld en een groot deel van de infrastructuur was vernield. Als gevolg daarvan was er geen internet, we waren dus volledig van de buitenwereld afgesloten. Dat is in 2014 toch een onwerkelijke ervaring, al is het maar vanwege het ontbreken van facebook en nu.nl.

Vanuit Leh hebben we het Pangong meer bezocht, dat is een zoutwatermeer van 134 km bij 5 km en ligt op ongeveer 5 uur rijden van Leh. 5 Uur lijkt niet zo veel, maar als ongeveer 70% van de afstand onverharde weg is en je in ieder geval over één bergtop van 5500 meter komt, is het toch best een dingetje. Met een paar keer ons hoofd gestoten te hebben tegen het dak, van de kuilen in de weg, hebben we toch kunnen genieten van het prachtige uitzicht en de ongelofelijke omgeving. Volgens de Lonely Planet was het heen en terugrijden vanuit Leh naar het meer in één dag ‘masochisme’ en is het beter om onderweg ergens te overnachten, maar bikkels als we zijn hebben we het toch in één dag gered. Uiteraard ook met dank aan de racende chauffeur.

Na een aantal dagen in Leh zijn we verder getrokken via één overnachting in Gispa naar Manali via de Leh-Manali highway. Nu zou je bij een snelweg denken aan een 4-baans weg met mooi asfalt en periodieke wegrestaurants, maar het begrip highway is hier toch net even anders. Deze semi-geasfalteerde weg, met kuilen en bulten, van ongeveer 450 kilometer gaat over een viertal bergtoppen vormt van ruim 4000 meter door het hooggebergte van de Himalaya en gaat volgens de borden langs de weg over het dak van de wereld. We begonnen in een mooie vallei waarna het landschap steeds blijft veranderen. We gingen de eerste berg op waar we in de sneeuw terecht kwamen. Een smal weggetje zonder vangrail de berg op, was iets te stijl voor de grote, mooi versierde, Tata vrachtwagens. Doordat de zon niet op dat stuk van de weg scheen, was de sneeuw veranderd in een laagje ijs. Gelukkig was dat geen uitdaging voor onze auto met chauffeur, dat in tegenstelling tot de verschillende voertuigen die je onder aan de berg kon zien liggen. We hebben een aantal road blocks gehad. Vlak voor het einde moet je een brug over. Helaas hadden de dorpsbewoners bedacht dat maandag de perfecte dag om de volledige brug van nieuwe platen te voorzien. Helaas ging dat niet zo snel. Toen wij aan kwamen rijden waren ze met de zesde plaat bezig en ze moesten er nog ongeveer 30. Een klein rekensommetje leerde ons dat we daar nog zo’n 15 uur in de brandende zon moesten staan. Na een uur kwam een militair naar de wegwerkers toe om uit te leggen dat dit misschien toch niet heel handig is en dat ze de brug moeten openen voor verkeer zodat iedereen (en vooral de militaire kolonne..) er langs kon. Na nog een uur wachten konden we gelukkig verder. Vlak voordat je Manali in komt ga je afsluitend over de Rohtang Pass, een befaamd stuk bergweg wat volgens de boeken heel slecht moet zijn maar wat vergeleken met de rest van de weg een paradijs is. Deze snelweg is een groot deel van de jaar dicht, in verband met de sneeuw. Een dik pak sneeuw zorgt er voor dat een groot deel van de dorpen tijdens de winter niet bereikbaar zijn en niet bevoorraad kunnen worden. Over het algemeen is dat een slechte tijd voor een toerist om deze omgeving te bezoeken. We hebben er twee dagen over gedaan om deze 450 kilometer af te leggen, maar het is de 18 uur reistijd meer dan waard geweest. We zitten nu aan het ontbijt in het hotel in Manali, op bezoek bij onze Nederlandse buren in 26 graden. Over 4 dagen vertrekken we richting Jaipur.