Big in Japan

Japan blijft toch fascinerend, dit was het land wat al lange tijd bovenaan ons landen-verlanglijstje stond en gelukkig niet voor niets. Vorige keer beschreven we de drankautomaten die op straat staan zonder beklad, kapot gemaakt of opengebroken te worden. Het blijkt ook dat je je auto met draaiende motor op straat kan laten staan, je telefoonboeken in een telefooncel kan laten liggen en je kasten met schoonmaakmiddelen op een perron van het station gewoon dicht (maar niet op slot) kan laten. Er is hier een ongelofelijke hoeveelheid orde, discipline en fatsoen. We zitten momenteel in de trein, vanuit Kyoto naar Hiroshima, waar we met een gangetje van ongeveer 275 km/h naartoe rijden. In de trein hebben we zojuist geluncht, sushi uiteraard, net als zo’n beetje alle andere passagiers in de trein. Eten in het station en op de perrons is niet gebruikelijk, maar in de trein is het een waar eetfestijn. Een beetje station heeft een groot winkelcentrum, met in de kelder een verdieping met alleen maar standjes waar eten wordt verkocht. Iedereen sprokkelt daar de complete lunch bij elkaar en kauwt dat dan in hoog tempo weg het moment dat de trein gaat rijden (en dat is op de seconde nauwkeurig..). Maar afval wordt direct opgehaald door de conducteur of breng je zelf naar de vuilnisbak voorin de coupe, er blijft niets achter. Er wordt ook bijna niet gepraat in de trein, of alleen heel zachtjes. Er wordt ook omgeroepen om de telefoon op stil te zetten en gesprekken alleen te voeren op het balkon van de coupe. Je zal het ook niet geloven maar de mensen vormen hier rijtjes van twee voordat je aan boord van de trein (of metro of bus) gaat, zonder te dringen.

Bij alles waar je hier komt, wat je doet of waar je koopt, wordt je eerst uitgebreid begroet en vervolgens uitgebreid bedankt, zowel met woorden als met buigingen. Soms ben ik nog wel eens bang dat mensen erin blijven, zoveel wordt er gebogen. In ieder geval is het geweldig om mee te maken. Mensen zijn vriendelijk en beginnen soms ook wel tegen je te praten, maar over het algemeen laten ze je met rust. In eerdere landen was dat toch wel net even anders, bijvoorbeeld India, waar we niet eens 3 seconden buiten konden lopen zonder bevraagd, aangesproken of geroepen te worden. En ondanks dat er hier weinig Engels gesproken wordt, proberen mensen je wel altijd te helpen als je iets vraagt, met handgebaren, een beetje wijzen en hard praten kan je jezelf meestal wel verstaanbaar maken.

Kyoto was een leuke stad om te zijn, we hebben er erg lekker gegeten (ik ga niet vertellen wat..) en we hebben leuke dagtripjes gemaakt, naar Tsumago (een historisch dorpje uit de oude tijd) en Amanohashidate, een 3 kilometer lange, met dennenbomen begroeide zandbank in de Miyazu baai. Deze zandbank lijkt op de trap van de aarde naar de hemel en staat al jaren hoog in de grootste Japanse toeristische trekpleisters.

Maar nu eerst Hiroshima, waar onder andere bezoekjes gepland staan aan Himeji Castle en Huis ten Bosch (een stukje Nederland in Japan), daar kijken we zeker al een week naar uit..