Arigato Japan

Jammer genoeg zitten de drie weken Japan er al weer op. Momenteel zitten we in de trein vanuit Tokio richting het vliegveld. Eigenlijk willen we nog helemaal niet naar huis, natuurlijk zou het wel weer eens prettig zijn om meer dan twee stappen in je woon/slaapkamer te kunnen zetten zonder tegen de muur aan te lopen en uiteraard zijn we ook wel weer uitgekeken op het enkel laags, flinterdunne wc-papier wat al uit elkaar valt als je er naar kijkt, maar het is wel een fijn land hoor. Los van de wc’s (met verwarming en automatische op- en neergaande bril), het heerlijke eten (ik heb eigenlijk alleen sushi geproefd, maar het schijnt dat je ook andere dingen kan eten..) en de fotohokjes (waar je foto’s kan laten maken die je eruit laten zien als een Japans fotomodel; bleek met grote ogen. Dit hebben we gedaan en deze foto kan alleen op verzoek op locatie bezichtigd worden, ik wil niet het risico lopen dat deze op internet verschijnt), loop je iedere dag wel tegen een nieuwe verbazing aan. Zo liepen we afgelopen week in Tokio binnen bij Club Sega, van de video games, het blijkt dat je daar ook verslaafd kan raken aan een soort gokspelletje met kleine zilverkleurige balletjes. Aangezien de mensen op de 4 verdiepingen van dat gebouw in trance waren hebben we niet kunnen vragen of ze daadwerkelijk verslaafd waren, maar gezien het aantal bakken met balletjes die ze verzameld hadden, kon je ervan uit gaan dat ze er al heel wat uurtjes op hadden zitten. De trance kon ook nog veroorzaakt worden door de lichtflitsen van alle beeldschermen, de reclames en de keiharde muziek gecombineerd met de ritmische klanken van de piepende automaten.

Vanuit Hiroshima hebben we een aantal dagtripjes gemaakt, naar een berg op een eiland, naar het enige gebouw wat nog staat van het moment dat de bom viel en het bijbehorende museum en uiteraard Huis ten Bosch. Dat laatste is een themapark waarin Nederland centraal staat, ooit opgezet door een Japanner met goede ervaringen met Nederland, die erg onder de indruk was van de grachtenpanden, de bloemenvelden en de molens. Als je in dat themapark rond loopt, lijkt het ook net of je echt in Nederland staat, zelfs de bakstenen zijn vanuit Nederland geïmporteerd. De bergen op de achtergrond en het grote aantal Japanners verraden dat je toch aan de andere kant van de wereld staat. Je kan het een beetje vergelijken met Madurodam, maar dan in het groot. Het zijn soms rare jongens, die Japanners, maar de grachtenpanden, de kopie van de Utrechtse dom en de kopie van Huis ten Bosch zien er toch heel echt uit, dat hebben ze goed gedaan. Het was in ieder geval leuk om halverwege de vakantie even thuis te zijn! Op één van de weinige dagen dat we de sushi eens zat waren (of eigenlijk vonden dat we niet alle dagen sushi konden eten) hebben we ons gewaagd aan een klein eettentje met Teriyaki spiesjes, met een plaatje van een standaard menu aan de buitenkant. Het was lekker, maar toen we eenmaal aan het barretje zaten, waren we blij er toch een Engelstalig menu aanwezig was. We hebben al heel wat lokale gerechten gegeten tijdens onze reizen, maar het kippenkraakbeen en de kippenhersenen die hier op het programma stonden, gingen ons toch wat ver.

De laatste stad waar we zijn geweest is Tokio, waar we onze vakantie ook zijn begonnen. In de drukke wijk Shibuya hebben we de laatste dagen overnacht, waarbij we bezoekjes hebben gebracht aan mount Fuji (de bekendste berg in Japan), Disney Resort Tokyo en uiteraard de Tokyo vismarkt. Op de laatste dag hebben we zelfs nog afgesproken met onze Nederlandse buren (die net begonnen met hun vakantie in Japan) om even wat te eten en drinken. Jammer genoeg is het van karaoke niet meer gekomen, maar dat is gezien onze zangkunsten misschien maar beter ook. Misschien kunnen we dat de volgende keer doen, als we weer naar Japan gaan.